گروه خبر خوب: مرحوم شاعر خودش هم فکر نمی کرد که این بند از شعرش این چنین فراگیر شود.«چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید». اما ظاهرا ما خیلی نیازمند جور دیگر دیدن جهان هستیم که این دو جمله از پرتکرارترین جملات در کشورمان هستند. بله! خبرها برای اینکه «خبر خوب» محسوب شوند، بیش از هرچیز نیازمند این هستند که ما با دیده ای زیبابین و بدون پیشداوری و گرد و غبار غم و ناامیدی به وقایع پیرامون مان نگاه کنیم. تا باد چنین بادا!
حاج آقا حجکم مقبول....
حاجی ایرانی آزاد شد! حتما می پرسید کدام حاجی. خبر ندارید؟! حاج خلیل دردمند را می‌گوییم. همان حاجی ایرانی که روز عید قربان عکسی از تصویر حاج قاسم سلیمانی در کنار خانه خدا در توئیتر خود منتشر کرده بود. نیروهای امنیتی سعودی او را به جرم عدم رعایت شئونات حج دستگیر کرده بودند. رعایت شئونات هم که می دانید، خیلی مهم است! مثلا همین اینستاگرام که این روزها در فراقش در سوز و گدازیم، خیلی به شئونات پایبند است. به محض اینکه اسمی یا عکسی از حاج قاسم به میان بیاورید، به جرم اسائه ادب حساب شما بسته می‌شود. تعارف هم ندارد. بگذریم. دیروز وزرای خارجه عراق و عمان تماس گرفتند و خبر آزادی این حاجی را که حدود سه ماهی در زندان عربستان سرکرده است تا درس عبرتی بشود برای سایرین، به وزیر امور خارجه کشورمان دادند. «حاج خلیل! حجتان مقبول! سعی تان مشکور!»
اول این متن را بخوانید: برای تعمیر تلفن همراه به مغازه یکی از دوستانم رفته بودم. این جمله را در دکور نوشته بود: «در این مغازه خدمات به فرزندان شهدا به صورت رایگان ارایه می شود. قبلاً پدرانشان حساب کرده اند». واقعا لذت بردم.
شاید اگر یک ماه پیش بود و خبر خوب بالا را می شنیدیم، با خودمان می گفتیم «عجب! خدا خیرش بدهد. اصلا شهدا را یادمان رفته بود». اما این روزها عطر شهادت دوباره در مشام جانمان پیچیده و یادمان آمده که ما برای لحظه لحظه امنیت و آرامش مان در این سرزمین، چقدر وامدار شهدا هستیم. شادی روح همه شهدا خصوصا شهید «سید علی موسوی» صلوات.
گذشت آن زمانی که ما دهه شصتی ها، ۴۵ نفری در یک کلاس تنگ و تاریک و مخوف می نشستیم! چهار نفری می چپیدیم روی یک نیمکت لرزان که هر لحظه احتمال می رفت چهار ستونش از هم بپاشد. میزمان هم که گنجینه ای بود حاوی کنده کاری های بیش از نیم قرن خدمت دادن به جویندگان علم و دانش در این مرز و بوم! هر روز در حالی که معلم داشت زمزمه محبت می کرد، ما تلاش می کردیم تا آدامس هایی را که بچه های شیفت دیگر درون جامیزها چسبانده بودند، کشف و امحا کنیم. چه گنج ها و پیام های مخفی که در چاله ها و گودال های زمین حیاط مدرسه برای آیندگان دفن نکردیم. البته از حق نمی شود گذشت. ما دهه شصتی ها خوشبختانه از ابزار کمک آموزشی و آزمایشگاهی بی‌بهره نبودیم. همیشه یک بطری شیشه ای بزرگ در مدرسه های مان داشتیم که ماری خوش خط و خال و شناور در میان الکل، درونش جا خوش کرده بود.
بله! گذشت. بیچاره این بچه های دهه هشتادی و دهه نودی که از چنین تجربه هایی محرومند. بفرمایید! این هم نمونه اش! رییس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور اعلام کرد مهر امسال ۱۶۰۰ مدرسه با ۹۰۰۰ کلاس درس احداث شده، یک میلیون و ۲۰۰ هزار متر مربع از محوطه مدارس آسفالت و ۲۰۰۰ میلیارد تومان تجهیزات آموزشی، کمک آموزشی و هنرستانی توسط این سازمان برای دانش آموزان خریداری شده است.
چه می شود کرد؟! متاسفانه در کشور ما همه درها به روی زنان بسته است! نه پیشرفتی، نه حمایتی، نه نور امیدی. صندلی دانشگاه ها را سراسر مردان اشغال کرده اند. در هیچ باشگاه ورزشی ای به روی زنان باز نیست. حتی نمی شود یک زن شاغل در این کشور پیدا کرد، چه برسد به بانوان هنرمند و کارآفرین و پژوهشگر! این خبری هم که در ادامه می خوانید، قرار است به زودی تکذیب شود!
تیم ملی کشتی آلیش بانوان کشورمان موفق به کسب ۳ طلا، ۳ نقره و ۵ برنز شدند و عنوان قهرمانی در بازی های جهانی عشایر در ترکیه را کسب کردند.
بعضی ها در نذر کردن شان هم خلاقند. شاهد مثالش هم نیکوکار یزدی که نذر کرده بود اگر مشکلش حل شود، به نیت حضرت ابوالفضل زندانیان را آزاد کند. با ۵۰۰ میلیون ریالی که او پرداخت کرد، سه زندانی جرایم مالی غیرعمد آزاد شدند. خدایش خیر دهد.
پایان پیام/
